آن چه پیش رو دارید گزیده‌ای از سخنان حضرت آیت الله مصباح یزدی دامت برکاته در دفتر مقام معظم

رهبری است که در تاریخ 8/12/86 ایراد فرموده‌اند. باشد تا این رهنمودها چراغ فروزان راه هدایت و

سعادت ما قرار گیرد.مى‏دانیم خداى متعال بر ما منت گذاشته و معرفت اهل بیت علیهم السلام را به اندازه‏ى

ظرفیت و لیاقتمان به ما مرحمت کرده است. در پیشگاه الهى، معرفت، محبت و توسل به اهلبیت علیهم السلام

جایگاه رفیعى دارد. معتقدیم که باید در فرح و سرورشان و هم چنین در عزا و حزنشان مشارکت داشته باشیم که این

هم عبادت است و شاید از خیلى از عبادت‌ها هم مؤثرتر باشد؛ هم از لحاظ وسعت برکت و هم از لحاظ عمق. اکنون

سؤالاتى مطرح مى‏شود، این که اصلاً چرا خداى متعال این‌قدر به مسئله ‏ى اهلبیت علیهم السلام به صورت‌هاى

مختلف اهتمام دارد؟ چه سری است که ولایتشان رکن ایمان است؟ چرا عبادت بدون ولایت آنها پذیرفته نمى‏شود؟

انسان براى تکاملش باید عبادت کند؛ «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاّ لِیَعْبُدُونِ»، چرا در کنار نماز، قرائت قرآن یا

سایر عبادات، یک کار هم همین عرض ارادت به پیشگاه اهلبیت علیهم السلام است؟ سرّ این که روى مسئله‏ى

ولایت و شفاعت اهلبیت علیهم السلام تکیه شده است چیست؟ 

از اثر ، پی به مؤثر

یکى از بهترین راه‌ها برای شناخت اشخاصى که داراى کمالات بالایى هستند شناخت آثارشان است. اگر آثار علمای

بزرگ را ندیده بودیم، به عظمت مقام آنها پى نمى‏بردیم. شناختن آثار راهى است براى شناختن مؤثر. شناختن

مخلوق راهى است براى شناختن خالق. هر قدر این مخلوق کامل‌تر، ممتازتر و برجسته‏تر باشد، انسان بهتر مى‏تواند

خالقش را بشناسد. اگر بدانیم خدا چه مخلوقات داراى کمالاتى آفریده است و چه شاهکارهایى در خلقت

به کار برده که کامل‌ترین این شاهکارها در وجود مقدس ائمه‏ى معصومین و اهلبیت علیهم السلام ظهور

کرده، آن وقت خدا را بهتر مى‏شناسیم. این یک راه و یک دلیل برای این است که ما باید آنها را بشناسیم؛

که اگر نشناسیم باب بزرگى از معرفت خدا را به روى خودمان مسدود کرده‌ایم. مگر ما خدا را از کجا

مى‏شناسیم؟! قرآن مى‏گوید از راه دیدن شتر خدا را بشناسید؛ «أَ فَلا یَنْظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ کَیْفَ خُلِقَتْ» این راه

ساده‏اى است براى اشخاص متعارف؛ ولى مسئله خیلى از اینها بالاتر است.

واسطه رحمت و مغفرت الهی

در اینکه ما براى آمرزش گناهان‌مان به درِ خانه ‏ى پیغمبر اکرم و اهلبیت علیهم السلام برویم در خود قرآن تصریح شده

است: «وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جأوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ»، بهره‏هایى که ما در عالم

تکوین داریم به طفیل وجود آنهاست. بعضى از این مطالب در زیارت جامعه‏ى کبیره آمده است و این هم منّتى است

که اهلبیت علیهم السلام بر ما گذاشته‌اند و اینها را به ما یاد داد‌ه‌اند تا خودشان را بشناسیم. این نشانه ‏ى لطف و

محبتشان است که اگر خودشان اینها را نفرموده بودند، چگونه عقلمان مى‏رسید؟

بِکُمْ فَتَحَ اللَّهُ وَ بِکُمْ یَخْتِمُ وَ بِکُمْ یُنَزِّلُ الْغَیْثَ وَ بِکُمْ یُمْسِکُ السَّمَاءَ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ وَ بِکُمْ یُنَفِّسُ

الْهَمَّ وَ یَکْشِفُ الضُّرّ.َ خدا به شفاعت پیامبر اکرم و اهلبیت علیهم السلام گناهان مردم را مى‏آمرزد و اگر کسى از

رفتن به درِ خانه‏ى اهلبیت امتناع کند، مشمول شفاعتشان نخواهد شد. خدا این راه را براى ما باز کرده است؛

دلیلش چیست؟

«وَ إِذا قِیلَ لَهُمْ تَعالَوْا یَسْتَغْفِرْ لَکُمْ رَسُولُ اللّهِ لَوَّوْا رُؤسَهُمْ وَ رَأَیْتَهُمْ یَصُدُّونَ وَ هُمْ مُسْتَکْبِرُونَ»؛ وقتی به

منافقین گفته مى‏شود که بیایید تا پیامبر صلی الله علیه وآله برایتان استغفار کند، سرهایشان را تکان می‌دهند و

مى‏گویند: خودمان استغفار مى‏کنیم؛ چرا به در خانه‏ى پیامبر برویم؟ «وَ رَأَیْتَهُمْ یَصُدُّونَ وَ هُمْ مُسْتَکْبِرُونَ»؛

زورشان مى‏آید و کسرِ شأنشان مى‏شود! این استکبار، على الله است. خداوند می‌فرماید: این راه را براى شما باز

کرده‌ام، چون شما به طور مستقیم لیاقت ندارید تا حرفتان را بشنوم، زیرا آن قدر پست و سیاه و آلوده‏اید. این راه

برای این است که بیایید کمی پاکیزه و تطهیر و ذوب شوید. لیاقت پیدا کنید تا رحمت من شاملتان شود. اما مى‏گویند:

نمى‏خواهیم؛«لَوَّوْا رُؤسَهُمْ». نتیجه‏ى این استکبار این است که، «سَواءٌ عَلَیْهِمْ أَسْتَغْفَرْتَ لَهُمْ أَمْ لَمْ تَسْتَغْفِرْ

لَهُمْ لَنْ یَغْفِرَ اللّهُ لَهُمْ» حالا اگر تو هم برایشان استغفار کنى فایده ندارد. تا این روح استکبار در آن‌ها هست خدا

هرگز اینها را نخواهد بخشید.